تـوبـه‌ای مـی‌طـلـبد عـفـوِ اِلهِ من و تو            که کـند رحم به این ناله و آهِ من و تو

لطف حق منتظرِ بارشِ چشمان کسی‌ست            تا بشویَـد گُـنه از روی سیـاهِ من و تو

ابرِ رحمت چکد از گوشۀ چشمان دعا            قدرتی هست در این توشۀ آهِ من و تو

یک قَـدَم مانده به تـقـدیرِ شب قـدر بـیا            نیست جُـز آهِ سحـرگاه، پـناه من و تو

گِرِهی باز کن از رشتۀ غمهای بزرگ            تا گِرِه وا شود از ابروی ماه من و تو

چشمِ دل ماند ز دیدارِ نگـارندۀ خویش            ای دل اینجاست خدا چشم به راه من و تو

چـشمۀ آب بقـا گر چه نَخُـشکد هرگز؛            پس چه شد یک شبه خشکید نگاه من و تو؟

برو ای اهل ریا، خشک مکن دریا را            با خـدایـنـد خـلایـق، نه سپـاه من و تو

بس کـن ای مـدّعـیِ دیـنِ نـفـاق آلـوده            شهرمان تیره شد از رنگِ گناه من و تو

علّتِ اینکه نیامد پـسرِ فـاطمه چیست؟            مانـده در پـردۀ اعـمالِ تـبـاهِ من و تو!

گر شَوَد دستِ تـوسّل ز ولایت کـوتاه            سامـری می‌شکـند قُـبح گـناه من و تو

هدف از خلقتِ ما معرفت محبوب است            این جهان نیست قدمگاهِ رفاه من و تو

نور ما نور حسین است؛ خـدا می‌داند            کـربـلای دلِ ما هـست گُـواه من و تو